Οι γραμμές και τα χρώματα!

Άπλωσες το χέρι σου μετρώντας τα δάχτυλά μου. Ίδιος αριθμός με τα δικά σου. Άγγιξες τα μάτια μου ακροπατώντας τις αδύναμες βλεφαρίδες μου κι ένιωσες το βλέμμα μου να σε κοιτά με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο κοίταζες εμένα. Έβαλες το χέρι σου επάνω στην καρδιά μου και άκουσες τον χτύπο μου να αυξάνεται όλο και πιο πολύ όση ώρα έπιανες σε διαφορετικά σημεία συνειδητοποιώντας ότι με τον ίδιο ρυθμό χτυπά η καρδιά σου όταν σ’ ακουμπάω. Άκουσες το γέλιο μου να δυναμώνει με τον ίδιο τρόπο που δυναμώνει το δικό σου όταν κάποιος σε αγαπά. Είπες ‘’είμαστε ίδιοι, πλασμένοι από το ίδιο χέρι, σώμα, καρδιά, ψυχή, μυαλό’’. Συμφώνησα νεύοντας, ενώ ζωγράφιζα στον τοίχο.

Μια μέρα κάποιος με έσπρωξε και μου είπε ότι είμαι καλύτερη από εσένα. Φάνηκε στις γραμμές που τράβηξα για τα σχέδιά μου. Κάποιος άλλος είπε ότι εσύ είσαι καλύτερος. Φάνηκε από τα χρώματα με τα οποία γέμισες τις γραμμές. Για χρόνια πιστεύαμε για τους εαυτούς μας ότι είμαστε καλύτεροι ο ένας από τον άλλον. Τότε ζωγράφιζα χωρίς να σου δίνω σημασία. Κι εσύ έκανες το ίδιο. Δεν ενοχλούσαμε ο ένας τον άλλο. Ζωγραφίζαμε μες στη μοναξιά της σιωπής μας.

 ‘Ώσπου κάποιος ήρθε και μου πήρε τις γραμμές κι εσένα τα χρώματα. Με κατηγόρησες ότι στα έκρυψα, ενώ εγώ σε κατηγόρησα ότι κι εσύ έκρυψες τις γραμμές μου. Όλη τη μέρα μαλώναμε κατηγορώντας ο ένας τον άλλον.

 Ώσπου κάποιος μας έδειξε μία γωνία με τις γραμμές μου και τα χρώματά σου. ‘’Εγώ σας τα πήρα μακριά’’, μας είπε, ‘’γιατί εγώ σας τα έδωσα ώστε να ζωγραφίσετε μαζί. Εσείς όμως κομπάσατε. Καταχραστήκατε τα δώρα σας και νομίζατε ότι μόνοι θα τα καταφέρνατε. Ο εγωισμός σας αυξήθηκε’’.

Με κοίταξες με λύπη. Σε κοίταξα με θλίψη. Σκέφτηκα να σε αγκαλιάσω, να σου ζητήσω συγνώμη. Σκέφτηκες να κλάψεις στα γόνατά μου. Τελικά κλάψαμε στην αγκαλιά του ευεργέτη μας κι εκείνος καθάρισε τον τοίχο και χαμογελώντας μας είπε ‘’τώρα ζωγραφίστε μαζί σε καθαρό τοίχο, με βλέμμα καθαρό και καθαρή καρδιά’’.

Πήρα τις γραμμές μου. Πήρες τα χρώματά σου. Ζωγράφισες το βλέμμα μου. Ζωγράφισα την καρδιά σου. Κι όσο περνούσε ο καιρός ο τοίχος γέμισε με καρδιές, βλέμματα κι οι καλλιτέχνες πολλοί. Χαμογέλασες και χαμογέλασα. Όλοι μαζί ένα σώμα κι ο ευεργέτης μεγάλωνε τον τοίχο, αύξανε τις γραμμές, πλήθαινε τα χρώματα….

ΠΑΜΕ ΘΕΑΤΡΟ

Τις επικείμενες Τετάρτες θα ζωντανέψουν μπροστά στα μάτια των θεατών του ''Cabaret Voltaire'' θεατρικά έργα διαφόρων συγγραφέων. Η ιδιαιτερότητα των παραστάσεων έγκειται στο γεγονός της ανάγνωσης των έργων ώστε να δοθεί βάση στον τρόπο συγγραφής, στο ύφος και στην τεχνική του κάθε δημιουργού. Οι ηθοποιοί θα χρωματίσουν με τη φωνή τους και με ελάχιστες παρεμβάσεις τις θεατρικές σελίδες φέρνοντάς μας κοντά στο κείμενο των έργων εξελίσσοντας τη φαντασία μας. Η τέχνη της ανάγνωσης ενός θεατρικού έργου και η δυσκολία να εκφράσεις κάτι διαβάζοντας μόνο, χωρίς να το αναπαριστάς, αποτελεί καινοτομία και τόλμη!

Την αρχή κάνει το θεατρικό έργο της Νίκης Τρουλλινού ''Μ' ένα καφάσι μπύρες'' στις 24 και 31 Οκτωβρίου.

Ερμηνεύουν οι ηθοποιοί: Πέτρος Γιασεμής, Γεωργία Ζώη, Άρτεμις Πιτταρά, Κοσμάς Χατζής.

Κιθάρα: Λεωνίδας Μαριδάκης.

Στις 20.30 μμ στη Μαραθώνος 30 στο Μεταξουργείο ξεκινάνε τα Θεατραναλόγια. Εμείς θα είμαστε εκεί!

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΗΣ ΑΔΥΝΑΜΙΑΣ

Αισθάνεσαι θλίψη; Απογοήτευση; Νιώθεις ένα κενό μέσα σου που μεγαλώνει συνεχώς; Τη μια μέρα είσαι αισιόδοξος, την επόμενη σε πιάνει απαισιοδοξία και οκνηρία; Δεν βρίσκεις νόημα σε τίποτε και αναβάλλεις ό,τι καλό είχες να κάνεις σήμερα; Νιώθεις αδύναμος να εκτελέσεις αυτό που ονειρεύεσαι; Νιώθεις ανήμπορος να δημιουργήσεις; Δεν πιστεύεις στις δυνατότητές σου και απορείς πως κάποιοι γύρω σου πετυχαίνουν κι εσύ όχι; Αφήνεσαι με τη δικαιολογία ότι δεν θα τα καταφέρεις, ότι μάταια πασχίζεις; Φθονείς τον διπλανό σου επειδή τα κατάφερε; Να σου πω ένα μυστικό; Δεν είσαι ο μόνος.

Να ξέρεις ότι και ο πιο χαρούμενος άνθρωπος κρύβει κάτι που τον προβληματίζει. Έχει μια αδυναμία που του φέρει εμπόδια. Απλά μπορεί να είναι διαφορετική από τη δική σου. Η αδυναμία είναι στοιχείο της ανθρώπινης φύσης. Η αδυναμία ανήκει στη σάρκα, αλλά και στο ανήκει στο πνεύμα. Κάποιοι εμμένουν στην αδυναμία τους με αποτέλεσμα αυτή  να μεγαλώνει, να πλαταίνει. Ο πνευματικός άνθρωπος έχει το θάρρος αποδυόμενος τον εγωισμό του να εντοπίζει την αδυναμία του και να τη μελετά για να την καταστείλει, καθώς για να επιτεθείς στον εχθρό χρειάζεται πρώτα να τον μελετήσεις, να δεις σε τι υπερτερεί και με ψυχραιμία με ποια όπλα μπορείς να τον αντιμετωπίσεις.

Εκτός από αδυναμίες έχεις και προτερήματα. Γι’ αυτό λοιπόν, θα ήταν καλό να κοιτάξεις στην αποθήκη των πλεονεκτημάτων σου εκείνα τα όπλα που θα συντελέσουν ώστε να απαλύνεις, αν όχι να εξουδετερώσεις, την αδυναμία. Γιατί στο αρνητικό αντιτάσσεται το θετικό. Αν κοιτάξεις βαθιά και σκαλίσεις, θα βρεις εκείνο το όπλο που θα διαλύσει την αδυναμία. Το έχεις μέσα σου, αρκεί να εξασκηθείς στον τρόπο  ανακάλυψής του. Πώς; Μα με την αυτοκριτική.

Οι άνθρωποι συνηθίζουμε να κοιτάζουμε τα των άλλων. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι η μεγαλύτερή μας αδυναμία. Αδυνατούμε να κοιτάξουμε τον εαυτό μας, να τον θεωρήσουμε από μια τρίτη ματιά, από μια γωνιά να τον παρατηρήσουμε, κι αυτό από φόβο ότι θα ανακαλύψουμε πολλά. Βλέπεις ο εγωισμός δεν σε αφήνει να δεις, απλά σε κάνει να συμπεριφέρεσαι ωσάν  τυφλός. Νομίζεις ότι βρίσκεσαι μόνος σου μες στο χώρο και παρόλο που δεν βλέπεις, δεν μπορείς να δεις ούτε και τον εαυτό σου για να τον εξετάσεις  πιο βαθιά. Μένεις στο μαύρο, μένεις στο σκότος, έχοντας ένα μαντήλι πάνω απ’ όλους και απ’ όλα. Δεν κοιτάζεις τίποτε. Νομίζεις πως κοιτάς τι γίνεται γύρω σου. Ασχολείσαι με το εξωτερικό περιβάλλον κι όχι με το εσωτερικό περιβάλλον σου. Μα τόσο πολύ σε φοβίζει το τι θα βρεις;

Κατά κύριο λόγο οφείλεις να δεχθείς τον εαυτό σου σε όλη του τη διάσταση, και με τα καλά και με τα άσχημα και να προσπαθήσεις να βρεις τις αιτίες για το καθετί. Πχ που οφείλεται το   ότι δεν είμαι κοινωνικός; Που οφείλεται το ότι δεν έχω φίλους; Που οφείλεται το ότι δεν πετυχαίνω τους στόχους μου; Το καθετί έχει την εξήγησή του. Σκάλισε τον εαυτό σου από την παιδική του ηλικία και προσπάθησε να τον αναλύσεις. Η καλύτερη ψυχανάλυση είναι αυτή που κάνουμε μόνοι μας. Μόνο και μόνο η διαδικασία ότι βάζουμε τον εαυτό μας απέναντι και τον εξετάζουμε μας κάνει δυνατούς. Δεχόμαστε τη φύση και τις συνήθειές μας και αφού αποκτάμε τη συνείδηση αυτών, μπορούμε άμεσα να αλλάξουμε ή τουλάχιστον να βελτιώσουμε τα κακώς κείμενα.

‘’Αγάπα τον πλησίον σου ως σεαυτόν’’. Ακόμα κι ο χριστιανισμός ανακοινώνει ότι η βασικότερη εντολή του είναι να αγαπάμε τον διπλανό μας, τον φίλο, τον αδερφό μας, όπως αγαπάμε τον εαυτό μας. Δεν απορρίπτεται δηλαδή η αγάπη του εαυτού μας, αντίθετα ενισχύεται. Όμως, αυτή η αγάπη δεν ενέχει εγωισμό. Δεν έχει καμία σχέση με τη φιλαυτία, αντιθέτως με την ευεργεσία. Αγαπώ τον εαυτό  μου σημαίνει κάνω ωφέλιμα πράγματα γι’ αυτόν και συνάμα θέλω να κάνω ωφέλιμα πράγματα και για τον άλλον χωρίς να επηρεάζω αρνητικά ούτε την ψυχική μου υγεία, αλλά κι ούτε και των  γύρω. Η σχέση με τον εαυτό μου αντικατοπτρίζει τη σχέση μου με τους άλλους. Πώς θα οικοδομήσω αν δεν οικοδομηθώ; Πώς θα βοηθήσω τον διπλανό μου αν δεν βοηθήσω τον εαυτό μου;

Η θλίψη και η απόγνωση λοιπόν ξεκινάει από την αδυναμία που έχω, την οποία εντοπίζω με την αυτοκριτική. Αλλάζοντας την αδυναμία, βρίσκοντας λύσεις για την καταπολέμησή της απομακρύνω την απογοήτευση, απομακρύνω τη θλίψη. Θα έρθουν πολλές κι άλλες θλίψεις και απογοητεύσεις, καθώς αποτελούν κομμάτι της ζωής. Το ερώτημα είναι κατά πόσο μπορώ να δεχθώ τη δυσκολία και κατά πόσο μπορώ να την πολεμήσω. Το να γνωρίσεις τον εαυτό σου έχει δρόμο μεγάλο, έχει μάχη σκληρή.  Εντούτοις μέσα από την αυτογνωσία και την αυτοκριτική έρχεται η θεία χάρη κι έτσι χαίρεσαι όλο και πιο πολύ που είσαι ζωντανός και πολεμάς!

Περί Γνώσεως

Η ΚΑΘΟΔΟΣ ΤΩΝ ΔΩΡΙΕΩΝ

Προέλευση των Δωριέων σύμφωνα με τον Ηρόδοτο: 

• Φθιώτιδα (επί Δευκαλίωνος)
• Ιστιαιώτιδα (επί Δώρου, γιου του Έλληνα)
• Πίνδο (έπειτα από δίωξή τους από τους Καδμείους. Εκεί ονομάζονται ''Μακεδνοί'')
• Δρυοπίδα (Δωρίδα)
• Πελοπόννησος

Η μετακίνηση των Δωριέων πραγματοποιείται δύο γενεές μετά τα Τρωικά (1.183 π. Χ: Πτώση της Τροίας)

Τα συστατικά στοιχεία της φυλής των Δωριέων: 

• Ομάδα από την Κεντρική Στερεά
• Ομάδα από τους Μακεδνούς
• Ομάδα από άλλα στοιχεία (Πάμφυλοι)

Σκοπός της καθόδου ήταν η κατάληψη των άλλοτε ισχυρών μυκηναϊκών κέντρων. Αν λάβουμε υπόψη την παράδοση σχετικά με τον διωγμό των απογόνων του Ηρακλή από τον Ευρυσθέα, σκοπός της καθόδου θα ήταν ο επαναπατρισμός των Ηρακλειδών. 

Πρώτες περιοχές που καταλαμβάνουν οι Δωριείς στην Πελοπόννησο:

• Μυκήνες
• Τίρυνθα
• Άργος (εγκατάσταση Δωριέων στην περιοχή)
• Βόρειο τμήμα κοιλάδας Ευρώτα
• Παμισός
• Κορινθία

Κατάληψη περιοχών από τους Δωριείς που εγκαταστάθηκαν στο Άργος (αρχηγός ο Τήμενος): 

• Επίδαυρος
• Τροιζίνα
• Κλεωνές
• Φλιασία
• Σικυωνία

Κατάληψη Μεγάρων κι αποτυχής επιχείρηση στην Αττική με επικεφαλής τον Αλήτη, αρχηγό των Δωριέων στην Κορινθία και τον Κρεσφόντη, αρχηγό των Δωριέων στη Μεσσηνία.

Οι Αιτωλοί εισέβαλαν μαζί με τους Δωριείς στην Πελοπόννησο και εγκαταστάθηκαν στην Ηλίδα. Τους βοήθησε ο Οξύλος, ο "άνθρωπος με τα τρία μάτια'' για την επανάκτηση της πατρικής γης.

Η κάθοδος των Δωριέων ή των Ηρακλειδών οδήγησε σε προσφυγικό ρεύμα των παλαιότερων κατοίκων της Πελοποννήσου προς τα Ανατολικά.

Έτσι: 

α) Αχαιοί από την Αργολίδα και τη Λακωνία μετακινούνται προς την Αιγιαλεία, όπου ήταν εγκατεστημένοι Ίωνες. Γίνεται μάχη μεταξύ Αχαιών - Ιώνων κατά την οποία ηττώνται οι Ίωνες. Η περιοχή από εδώ και στο εξής ονομάζεται Αχαΐα.

β) Ίωνες από την Αιγιαλεία εγκαθίστανται στην Αττική, στην Εύβοια, στις Κυκλάδες και στη Νοτιοδυτική Μικρά Ασία.

γ) Κάποιοι από τους Αχαιούς μετακινούνται στο Ανατολικό Αιγαίο.

δ) Αιολόφωνοι πληθυσμοί μετακινούνται κι αυτοί στο Ανατολικό Αιγαίο.

Επίσης, κι άλλες φυλές μετακινούνται:

Οι Θεσσαλοί από τη Θεσπρωτία στη μετονομαζόμενηΘεσσαλία (εξήντα χρόνια μετά την άλωση της Τροίας).

Οι Βοιωτοί από την Άρνη στη μετονομαζόμενηΒοιωτία (ως τότε λεγόταν Καδμήιδα).

ΝΕΑ ΖΩΗ

Έμεινε για λίγο σκυφτός κοιτώντας κατάματα τη γη, παρακολουθώντας τη σκόνη να απλώνεται σιγά σιγά τριγύρω ακολουθώντας τον αέρα. ‘’Κάποτε ήμουνα σκόνη’’, σκέφτηκε, ‘’στη γη μέσα κατοικούσα. Κομμάτι που ελευθερώθηκε και ντύθηκε με ανάσα, σάρκα, οστά και σκέψη’’. Σηκώθηκε σιγά, απόλυτα ήρεμος με αναπνοή σε χαλαρούς ρυθμούς και κοίταξε ως τα πέρατα του ορίζοντα το γαλάζιο σεντόνι που απλωνόταν ολόγυρα, λαμπερό σαν χρυσαφένιο όνειρο κάτω απ’ του ήλιου τον  χρυσοποίκιλτο μανδύα.

Χρυσάφι ονειρεύτηκε, στη γη, όμως, δεν το βρήκε. Τόσο καιρό βουτηγμένος στη ματαιοδοξία του, πιστεύοντας στο ψέμα, στην πλάνη αυτού του κόσμου, στη φαινομενική ευμάρεια. Πόσες φορές δεν κοίταξε τον εαυτό του στον καθρέφτη με καμάρι, σφίγγοντας το στήθος του, ρουφώντας την κοιλιά του, πολεμώντας να κάνει τα μαλλιά του να σταθούν με στυλ…πόσες φορές δεν ένιωσε τη φιλαρέσκεια να τον καταβάλει, να αισθάνεται ότι μπορεί να έχει τα πάντα λόγω της ομορφιάς του, αλλά τελικά συνειδητοποίησε ότι δεν είχε τίποτα. Γιατί θαυμάζεις το ωραίο λουλούδι,  το κόβεις κι έτσι η ρίζα μένει μόνη, αυτή που το στηρίζει και του χαρίζει βάθος. 

Χαμένος μέσα στα λάθη του, ένιωσε κενός όσο ποτέ. Ανάμεσα σε κόσμο κι αυτός να είναι μόνος. Σαν να θωρεί τον εαυτό του σε μια γωνιά μονάχο κι εαυτός να τον κοιτά μελαγχολικά και να λυπάται! Κι εκεί που θωρούσε κατάματα τη μοναξιά του, ένας φίλος του χτυπούσε την πλάτη κι εκείνος νόμιζε ότι επαναφερόταν στην πραγματικότητα και γελούσε. Και να τώρα αισθάνεται να πονά απ’ το μαχαίρι…

Η ματιά του φεύγει ως πέρα. Νιώθει τον εαυτό του να πετά και να χάνεται. Ο αέρας του μιλά, ο ήλιος τον χαϊδεύει. Ηρεμία στην ψυχή, γαλήνη, πέρα απ’ του κόσμου τα βογγητά, προετοιμάζεται να παλέψει, μάχη θα δώσει να σωθεί, να κρατηθεί από την αδικία, να πληρωθεί με ζωή, με πραγματική τροφή. Αναζητά την ευτυχία.

 Εδώ, στο ίδιο σημείο εκκίνησης, τότε που γνώρισε τον κόσμο, τώρα ετοιμάζεται να γνωρίσει τη ζωή και την απλότητα της που πολλές φορές δεν περιβάλλει τον κόσμο, μονάχα την ψυχή. Η αναπνοή συνεχίζει όλο και πιο χαλαρή. Το οξυγόνο επαρκές για να αντέξει.

Βουτάει σε βαθιά νερά αποφασισμένος  να δώσει μάχη. Πυξίδα η νέα του ζωή. Με φόντο το γαλάζιο, τον βλέπεις να ονειρεύεται ξανά και να ανακαλύπτει την αλήθεια. Ανώτερη από όλους είναι. Δυνατή και ρωμαλέα. Θυσία θέλει και θάρρος. Μα πάνω απ’ όλα αγάπη! Όταν θα βγει στην επιφάνεια θα δει πιο καθαρά, ότι η μάχη είναι ωραία και αξίζει. Τώρα η ψυχή πετάει μακριά…ως τον ορίζοντα τη βλέπει…βγάζει φτερά και κολυμπά, μες στο γαλάζιο φέγγει!

ΤΟΠΟΓΡΑΦΙΑ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΑΘΗΝΑΣ

ΝΕΟΛΙΘΙΚΟΙ ΧΡΟΝΟΙ

Η Αθήνα κατοικούταν από τους νεολιθικούς χρόνους (6.000 – 3.000 π. Χ). Θεωρείται ως ο μεγαλύτερος νεολιθικός οικισμός σύμφωνα με τον ΣάχερμαΪερ.  Τα σημεία που κατοικήθηκαν, κυρίως, ήταν βόρεια και νότια του βράχου, αλλά και εντός της Αρχαίας Αγοράς, στην Ακαδημία του Πλάτωνα, στον λόφο του Στρέφη, αλλά και στην περιοχή του Ολυμπιείου. Όλοι αυτοί οι οικισμοί ήταν ανοχύρωτοι, πράγμα που σημαίνει την απουσία κινδύνου.

Αυτή την περίοδο οι κάτοικοι στεγάζονται είτε σε φυσικά κοιλώματα, πολλά από τα οποία έχουν εντοπιστεί γύρω από τον βράχο , είτε σε κατασκευάσματα από πρόχειρα υλικά, τα οποία δεν έχουν διασωθεί όπως είναι φυσικό.

Οι κάτοικοι κατασκεύαζαν τα εργαλεία τους από οψιανό, τον οποίο έπαιρναν από τη Μήλο κι έτσι μαρτυρείται ένα είδος εμπορίου, πυριτόλιθο και πέτρες.

Η οικονομία τους βασιζόταν στη γεωργία, στην κτηνοτροφία και ίσως στην αλιεία, καθώς έχουν βρεθεί οστά ψαριών σε οικισμούς της εποχής αυτής. Η ενασχόληση με τη γεωργία τους έδινε κριθάρι, ελιές, ενώ είχαν και μελίσσια στον Υμηττό, συκιές και λαχανόκηπους.

 Το νερό τους το αντλούσαν από την πηγή του Ασκληπειού στα νοτιοδυτικά και από την Εμπεδώ στα βοριοδυτικά του βράχου.

Λάτρευαν τη θεά της γονιμότητας την οποία αναπαρίσταναν σε πήλινα ή λίθινα ειδώλια τονίζοντας τα σημεία που συνδέονται με την γονιμότητα. Τέλος, από αυτήν την εποχή κατασκευάζουν και αγγεία με πηλό της Αττικής.